06-02-2020, Saat: 20:54
Yüzyıllardır Freljord'u gezen göçebe Notai kabilesinden olan Nunu, annesi Layka'dan her şeyin bir hikâyesi olduğunu öğrenmişti. Birlikte hikâyeler toplarlar, Layka da bunları şarkıya dönüştürürdü. Nunu için köyden köye gezip annesinin unutulmuş devirlerdeki kahramanlar hakkında söylediği şarkıları dinlemekten daha güzel şey yoktu. Her kış soğuklar iyiden iyiye bastırmadan önce, Notai'ler karşılaştıkları herkese müzikleri ve danslarıyla bir şenlik havası yaşatırdı.Anivia'nın kanatlarından dökülen buz dalgaları üstünde, kalbi coşkulu bir şarkının ritmiyle çarpan Nunu'nun dünyasında imkânsız diye bir şey yoktu.Layka Nunu'ya beşinci ad gününde özel bir hediye verdi: bir flüt. Böylece annesinin şarkılarını o da öğrenip çalabilecekti. Ana oğul, içinde yaşadıkları arabanın güvenliğinde örtülere sarınıp Layka'nın “yaşam şarkısı” görevini gören, yıllar boyunca birlikte gittikleri her yerin kaydını tutan düğümlü ipi takip ettiler.Akıncılar kabilenin kervanına saldırdığında, Nunu annesinden ayrıldı. Hayatta kalan Notai çocuklarını bir grup Buz Muhafızı kurtardı. Onları devasa kalelerinin yakınındaki bir köye götürdüler. Nunu Layka'ya ne olduğunu merak ediyor, rüzgârda onun şarkılarını duymaya çalışıyordu.Kar yağdı. Haftalar geçti.Nunu annesini umutsuzca özlüyordu ama Buz Muhafızları ona bir çocuğun bir kadını ıssız Freljord'da bulmaya çalışmasının imkânsız olduğunu açıklamışlardı. Sadece hayal gücünde var olan bir kılıcın adını verdiği Buzşakıyan isimli flütünü gösterdiğinde de etkilenmediler bile.Nunu gitgide daha çok vaktini tek başına, annesinin eskilerin kahramanları ve efsaneleri hakkındaki şarkılarına kaçarak geçirmeye başladı. O kahramanlar gibi, Buz Muhafızları gibi güçlü bir savaşçı olabilse, annesini kurtarabilirdi belki. Buz Muhafızlarının lideriyle bile tanışmıştı. Lissandra adlı bu kadın annesinin şarkıları hakkında sayısız soru sormuştu ama sürekli aynı şarkı hakkında bilgi edinmeye çalışıyordu.Hiç kimse, hatta diğer Notai çocukları bile Nunu'nun kahraman olabileceğine inanmıyordu. Artık hepsi hançer taşırken Nunu'nun flütü olmasına gülüyorlardı. Ama Nunu kalbindeki şarkıların gücünü biliyordu. Bir gece aklına, kendini kanıtlamasını sağlayacak ve Buz Muhafızlarını ona annesini aramakta yardım etmeye ikna edecek bir yöntem geldi.Lissandra'dan, gücünü elde etmek isteyen herkesi öldüren, her yıl onu yensin diye gönderilen Buz Muhafızlarından hiçbirinin geri dönmediği yırtıcı bir canavar olduğunu öğrenmişti. Nunu'nun annesinin hep söylediği bir şarkı vardı... acaba Lissandra ondan sürekli bu şarkıyı mı öğrenmeye çalışıyordu? Nunu birden anladı. Lissandra yetiler hakkında bilgi istiyordu.Nunu yaratığın adını biliyordu. Yaratık onun meydan okumasına karşılık vermek zorunda kalacak, sonra da Buzşakıyan'ın gazabını hissedecekti!Flütüyle bir elkyr sürüsünü ehlileştiren Nunu, kar yağarken dışarı sıvıştı. Küçücük bir çocuk bir canavarla kapışmaya, kendisinin bile hayal edemediği bir efsaneyi yaşamaya gidiyordu.
Yetiler bir zamanlar Freljord dağlarına hükmetmiş olan, gururlu, kadim bir halktı. Ama buzların yol açtığı bir afet, uygarlıklarını ortadan kaldırmıştı. Sihirlerini yitiren soydaşlarının gözleri önünde vahşi yaratıklara dönüşmesini seyretmek zorunda kalan bir yeti, eski güçlerinden arta kalan tek şeyi, yani yakınındaki tüm ölümlülerin hayallerinden görüntüleri çevresine yansıtabilen bir mücevheri korumaya yemin etmişti.Hâlâ sihri olan tek yeti olduğu için, onu gören kişiye göre şekilleniyordu. Büyülü nesneye tekrar ihtiyaç duyulana kadar onu korumak üzere seçilmiş olduğu halde, ona lâyık bir taşıyıcı bulamıyordu. Yurdunun yıkıntılarına izinsiz giren insanların kalbinde hep kötülük vardı. Bu yüzden yeti de onları koca pençeli, sivri dişli bir canavar olarak karşılıyordu.Fakat muhafız, bir şeyleri unutmakta olduğunun farkındaydı. Kendi ismi de sevdiklerinin isimleri de belleğinden siliniyordu.Bir zamanlar şarkılar vardı oysa.Bütün bunlar, yıkıntılara küçük bir oğlan girdiğinde değişti. Canavar, bir insanın yaklaştığını sezince hırıldamaya başladı. Yüzyıllardır sürekli nöbet tutmuştu. Çocuğun canını almaya hazır bekliyordu.Fakat mücevher hiç beklenmedik şekilde, çocuğun zihninde ejderha öldürüp kadim yılanların başını kesen kahramanların görüntüleri olduğunu gösteriyordu. Çocuk, flütünü heybetli bir kılıçmış gibi kaldırarak haykırdı. Fakat o darbe hiç inmedi. Çocuk, hayalindeki kahramanların görüntülerinin etrafında dolaşmaya başladığını görünce annesinin söylediği şarkıların gizli anlamını kavramıştı.Muhafıza baktığında, karşısında bir canavar görmüyordu. Dostluğa çok ihtiyaç duyan bir varlık görüyordu sadece.Hâlâ öfkeden gözü dönmüş olan yeti, suratına yediği ilk kartopunu hiç beklemiyordu. İkincisini de. Kartopu savaşı! Korkuyla değil, bir çocuğun hayal gücüyle şekillenmeye başlayan muhafız önce hiddetle, sonra şaşkınlıkla, sonra neşeyle savaşa katıldı. Kürkü gürleşiyor, hali tavrı daha cana yakın olmaya başlıyordu.Ama sonra yeti yanlışlıkla çocuğun flütünü kırdı.Çocuk ağlamaya başlayınca, muhafız mücevherin etrafında çok tanıdık bir kederin şekil almaya başladığını gördü. Yüzyıllar boyunca mücevhere bakmış, halkının sonunun nasıl geldiğini görmüştü: gömdükleri o tehdit ve körün ihaneti. Ama şimdi, yanan bir kervan görüyordu. Rüzgârda bir ses işitti. Çocuğun içinde daha önce hiçbir insanda, hatta uzun yıllar önce ona gelen üç kız kardeşte bile sezmediği bir şey sezdi. Ümitsizliğe galip gelmeye çalışan sevgiydi bu.Muhafız o anda Freljord'un tek umudunun bu çocuğun zaten sahip olduğu güçte yattığını anladı. Koruduğu büyülü eşya sadece bir araçtı. Önemli olan, onu şekillendiren yürekti. Elinin bir hareketiyle mücevherin büyüsünü çocuğa verdi. Nunu'nun artık hayal ettiklerini gerçeğe dönüştürme gücü vardı. Flütünün sertleşip Gerçek Buz'a dönüştüğünü hayal ederek onu tamir edebilecekti.Adı “Willump” olan bir dostu olabilecekti.
Freljord ovalarında yollara düşen Nunu'nun yürekliliği ve Willump'ın kuvveti, artık ikisine de daha önce tek başlarına yapamadıkları şeyi yaparak maceralara atılabilmelerine olanak sağlıyor. Nunu'nun annesinin hâlâ bir yerlerde hayatta olduğu umuduyla, onun şarkılarını takip ederek dev bir kartopu gibi bir oraya bir buraya yuvarlanıp duruyorlar.Ama Willump, büyü gücünün ve hayallerin insana büyük bir sorumluluk yüklediğinin farkında. Oyunları bir gün sona erecek. Freljord'un kalbindeki kapkara buzlar gitgide çözülüyor...
Yetiler bir zamanlar Freljord dağlarına hükmetmiş olan, gururlu, kadim bir halktı. Ama buzların yol açtığı bir afet, uygarlıklarını ortadan kaldırmıştı. Sihirlerini yitiren soydaşlarının gözleri önünde vahşi yaratıklara dönüşmesini seyretmek zorunda kalan bir yeti, eski güçlerinden arta kalan tek şeyi, yani yakınındaki tüm ölümlülerin hayallerinden görüntüleri çevresine yansıtabilen bir mücevheri korumaya yemin etmişti.Hâlâ sihri olan tek yeti olduğu için, onu gören kişiye göre şekilleniyordu. Büyülü nesneye tekrar ihtiyaç duyulana kadar onu korumak üzere seçilmiş olduğu halde, ona lâyık bir taşıyıcı bulamıyordu. Yurdunun yıkıntılarına izinsiz giren insanların kalbinde hep kötülük vardı. Bu yüzden yeti de onları koca pençeli, sivri dişli bir canavar olarak karşılıyordu.Fakat muhafız, bir şeyleri unutmakta olduğunun farkındaydı. Kendi ismi de sevdiklerinin isimleri de belleğinden siliniyordu.Bir zamanlar şarkılar vardı oysa.Bütün bunlar, yıkıntılara küçük bir oğlan girdiğinde değişti. Canavar, bir insanın yaklaştığını sezince hırıldamaya başladı. Yüzyıllardır sürekli nöbet tutmuştu. Çocuğun canını almaya hazır bekliyordu.Fakat mücevher hiç beklenmedik şekilde, çocuğun zihninde ejderha öldürüp kadim yılanların başını kesen kahramanların görüntüleri olduğunu gösteriyordu. Çocuk, flütünü heybetli bir kılıçmış gibi kaldırarak haykırdı. Fakat o darbe hiç inmedi. Çocuk, hayalindeki kahramanların görüntülerinin etrafında dolaşmaya başladığını görünce annesinin söylediği şarkıların gizli anlamını kavramıştı.Muhafıza baktığında, karşısında bir canavar görmüyordu. Dostluğa çok ihtiyaç duyan bir varlık görüyordu sadece.Hâlâ öfkeden gözü dönmüş olan yeti, suratına yediği ilk kartopunu hiç beklemiyordu. İkincisini de. Kartopu savaşı! Korkuyla değil, bir çocuğun hayal gücüyle şekillenmeye başlayan muhafız önce hiddetle, sonra şaşkınlıkla, sonra neşeyle savaşa katıldı. Kürkü gürleşiyor, hali tavrı daha cana yakın olmaya başlıyordu.Ama sonra yeti yanlışlıkla çocuğun flütünü kırdı.Çocuk ağlamaya başlayınca, muhafız mücevherin etrafında çok tanıdık bir kederin şekil almaya başladığını gördü. Yüzyıllar boyunca mücevhere bakmış, halkının sonunun nasıl geldiğini görmüştü: gömdükleri o tehdit ve körün ihaneti. Ama şimdi, yanan bir kervan görüyordu. Rüzgârda bir ses işitti. Çocuğun içinde daha önce hiçbir insanda, hatta uzun yıllar önce ona gelen üç kız kardeşte bile sezmediği bir şey sezdi. Ümitsizliğe galip gelmeye çalışan sevgiydi bu.Muhafız o anda Freljord'un tek umudunun bu çocuğun zaten sahip olduğu güçte yattığını anladı. Koruduğu büyülü eşya sadece bir araçtı. Önemli olan, onu şekillendiren yürekti. Elinin bir hareketiyle mücevherin büyüsünü çocuğa verdi. Nunu'nun artık hayal ettiklerini gerçeğe dönüştürme gücü vardı. Flütünün sertleşip Gerçek Buz'a dönüştüğünü hayal ederek onu tamir edebilecekti.Adı “Willump” olan bir dostu olabilecekti.
Freljord ovalarında yollara düşen Nunu'nun yürekliliği ve Willump'ın kuvveti, artık ikisine de daha önce tek başlarına yapamadıkları şeyi yaparak maceralara atılabilmelerine olanak sağlıyor. Nunu'nun annesinin hâlâ bir yerlerde hayatta olduğu umuduyla, onun şarkılarını takip ederek dev bir kartopu gibi bir oraya bir buraya yuvarlanıp duruyorlar.Ama Willump, büyü gücünün ve hayallerin insana büyük bir sorumluluk yüklediğinin farkında. Oyunları bir gün sona erecek. Freljord'un kalbindeki kapkara buzlar gitgide çözülüyor...