24-09-2018, Saat: 16:22
Koşmaya üniversiteden sonra o dönem boyunca biriktirmiş olduğum kilolardan kurtulmak için başladım. Bu süreçte oldukça çok şey öğrendim, mesela hangi çorap su toplamasını engeller ve iki kat giymemek için nasıl bir spor sütyeni almak gerektiği gibi. Ama gerçek anlamda mücadelem kilo vermek idi, özellikle de bel bölgesinden. Ve 15 yıllık koşulardan sonra bile o sınırı bir türlü aşamadım.
Bu yüzden de bir yarı maratona kaydoldum. Tüm o koşu antrenmanlarının kesinlikle orta bölgemi incelteceğine inancım tamdı ama tartıya adım attığımda anladım ki tamamen yanlış düşünmüşüm. Kilo alıyordum çünkü tüm o uzun süreli egzersizlerle birlikte gelen açlık beni sürekli yemek yemeye yönlendiriyordu. Yarıştan sonra, kilo vermek için beslenme biçimimde değişiklikler yapmış olsam da egzersizler süresince kilo alıyordum, yumuşak göbeğim sertleşmiyordu ve bu benim sinirimi bozuyoordu. Sanki daha sık ve daha uzun süreli koşular yapmıyormuşum gibiydi. Tamamen tesadüf eseri tombul karnımdan kurtulmak için nasıl bir koşunun bana yardımcı olacağını keşettim.
Bir sabah bir saatlik uzun yol koşusunu es geçtim ve evimin yakınındaki ormanlık alana yöneldim. Köpeğim Reuben’in ipleri ele almasına izin verdim ve sadece koşmaya başladık. Benim hızım daha yavaştı çünkü arazi pek öngörülebilir değildi. Yağmurdan dolayı yol aşınmıştı, boşluklar oluşmuştu artı kaygan köprüler, taşlar, kayalar ve aşılması gereken engeller- ahhh tepeler bile vardı! Daha önceki koşularımdan daha fazla nefes nefese kalmıştım ve kalçalarım, bacaklarım yanıyordu. Rampaları aşmak için kollarımı daha fazla kaldırmam gerekiyor ve köpeğimi yakalamaya çalışmak adımlarıma biraz daha hız katıyordu. Ve 20 dakikalık koşumun sonunda sanki 2 ssat koşmuşum gibi hissediyordum.
Bu şekilde ve çılgın tepelerde 2 hafta boyunca koştuktan sonra 12 haftalık egzersizler boyunca yarısını bile hissetmediğim bir gücü bacaklarımda inanılmaz bir biçimde hissetmiştim. Ormandaki engellerde kaslarım sürekli tahmin etmeye çalışıyordu bir bilinmezlik vardı bu yüzden de ormanlık alanda koşmak bir parkurda veya koşu bandında koşmaktan çok daha farklı. Dans etmek gibi çünkü hareketlerde bir monotonluk yok. Her adım biraz diğerinden farklı,birinden bir diğerine değişim var bir öncekinden biraz daha uzun veya biraz daha kısa adımlar.
Evimin etrafında koştuğum zaman süreli koşu hep biraz zorlama gibi görünmüştür: sürat koşusu yaparak komşumun evinin önünden geçmek biraz garip hissettiriyor bu yüzden bende onları es geçtim ve dakikada bir mil koşusu yapmaya başladım. Ama tepeler beni hızımı değiştirmeye zorluyor ve biliyorum ki bu tarz koşu karnımdan kurtulmamın anahtarı. Bu şekilde koşmak aynı zamanda zihnim için de zorlayıcı. Uzun bir koşu egzersizinden sonra hissetmem mümkün olmayacak bir biçimde tam bir rahatlama hissediyorum. Koşucular 20 dakikada yükselebilir mi? Şaşkınım. Ve belim artık daha ince. Kaslarımın yapısını seçebiliyorum- Kaslarım var! Ormanda yaptığım bir aylık koşunun ardından balava biçimine karın kaslarım var demek istemiyorum ama şimdi kendimi yanlış bir biçimde zorladığımı görebiliyorum. Daha sıkı çalışıyormuşum akıllıca bir biçimde değil. Eğer koşu yaparak kilo verme çabanız varsa sizin için de belki cevap ormandadır.
Bu yüzden de bir yarı maratona kaydoldum. Tüm o koşu antrenmanlarının kesinlikle orta bölgemi incelteceğine inancım tamdı ama tartıya adım attığımda anladım ki tamamen yanlış düşünmüşüm. Kilo alıyordum çünkü tüm o uzun süreli egzersizlerle birlikte gelen açlık beni sürekli yemek yemeye yönlendiriyordu. Yarıştan sonra, kilo vermek için beslenme biçimimde değişiklikler yapmış olsam da egzersizler süresince kilo alıyordum, yumuşak göbeğim sertleşmiyordu ve bu benim sinirimi bozuyoordu. Sanki daha sık ve daha uzun süreli koşular yapmıyormuşum gibiydi. Tamamen tesadüf eseri tombul karnımdan kurtulmak için nasıl bir koşunun bana yardımcı olacağını keşettim.
Bir sabah bir saatlik uzun yol koşusunu es geçtim ve evimin yakınındaki ormanlık alana yöneldim. Köpeğim Reuben’in ipleri ele almasına izin verdim ve sadece koşmaya başladık. Benim hızım daha yavaştı çünkü arazi pek öngörülebilir değildi. Yağmurdan dolayı yol aşınmıştı, boşluklar oluşmuştu artı kaygan köprüler, taşlar, kayalar ve aşılması gereken engeller- ahhh tepeler bile vardı! Daha önceki koşularımdan daha fazla nefes nefese kalmıştım ve kalçalarım, bacaklarım yanıyordu. Rampaları aşmak için kollarımı daha fazla kaldırmam gerekiyor ve köpeğimi yakalamaya çalışmak adımlarıma biraz daha hız katıyordu. Ve 20 dakikalık koşumun sonunda sanki 2 ssat koşmuşum gibi hissediyordum.
Bu şekilde ve çılgın tepelerde 2 hafta boyunca koştuktan sonra 12 haftalık egzersizler boyunca yarısını bile hissetmediğim bir gücü bacaklarımda inanılmaz bir biçimde hissetmiştim. Ormandaki engellerde kaslarım sürekli tahmin etmeye çalışıyordu bir bilinmezlik vardı bu yüzden de ormanlık alanda koşmak bir parkurda veya koşu bandında koşmaktan çok daha farklı. Dans etmek gibi çünkü hareketlerde bir monotonluk yok. Her adım biraz diğerinden farklı,birinden bir diğerine değişim var bir öncekinden biraz daha uzun veya biraz daha kısa adımlar.
Evimin etrafında koştuğum zaman süreli koşu hep biraz zorlama gibi görünmüştür: sürat koşusu yaparak komşumun evinin önünden geçmek biraz garip hissettiriyor bu yüzden bende onları es geçtim ve dakikada bir mil koşusu yapmaya başladım. Ama tepeler beni hızımı değiştirmeye zorluyor ve biliyorum ki bu tarz koşu karnımdan kurtulmamın anahtarı. Bu şekilde koşmak aynı zamanda zihnim için de zorlayıcı. Uzun bir koşu egzersizinden sonra hissetmem mümkün olmayacak bir biçimde tam bir rahatlama hissediyorum. Koşucular 20 dakikada yükselebilir mi? Şaşkınım. Ve belim artık daha ince. Kaslarımın yapısını seçebiliyorum- Kaslarım var! Ormanda yaptığım bir aylık koşunun ardından balava biçimine karın kaslarım var demek istemiyorum ama şimdi kendimi yanlış bir biçimde zorladığımı görebiliyorum. Daha sıkı çalışıyormuşum akıllıca bir biçimde değil. Eğer koşu yaparak kilo verme çabanız varsa sizin için de belki cevap ormandadır.
